Գրական Հայրենով թարգմանած
Ոնցոր պատահել է
1923թ․ ես եղել եմ տասն յոթ տարեկան։ Երեկոյան ոճխարից եկել եմ տուն ու ինձ ասել են թէ Մարուշչը կորչել է։ Ես ասել եմ բա ոնց է պատահել, որ կորչել է։ Ինձել պատասխանել են՝ ոսկու մոտ հաց է տարել ու էդպես կորչել է։ Ինքն է եղել մեկել իր հոր եղբոր տղան։ Երկսն էլ նույն տեղնեն եղել։ Հացը տարել են տվել նրա հորը, հայրն թլ ասել է՝ երեխաններ գնացեկ տուն անձրև է գալիս։
Երեխանները հետ են գալիս։ Երկու ճանապարհ է եղել։ Հոր եղբոր տղան ասել է՝ Ես այս ճանապարհով գնամ, բայց արի այս ճանապարհով գնանք։
Բայց Մարուշը հակառակվել է թէ չէ ես մյուս ճանապարհով եմ գնում։ Դու մի ասի տղան հասել է իրենց տուն, բայց Մարուշը ճանապարհը կորցրել է․ — մեր գյուղի դեպի Տաթև գնացող մի մեքենա է եղել։ Մարուշը էդ ժամանակ եղել ա վեց տարեկան․ հինգ օր դաշտերում ման է եկել, վերջում մի քարի տակ թագնվել, մնացել սոված ծառավ։
Գյուղացիկ իմացել են, որ մարուշը չկա, գնացել եմմանգալու, բայց չեն գտել․․․
Մի անգամել առավոտ շուտ ոչխարը տանում էին արածեցնելու, հանկարծ տեսնում են Մարաշի մայրը լաց լինելով գալիս է․
— Այ մայր ին՞չ ես լաց լինում, կրակն լցնում ինձ վրա․
Մայրը պատասխանում է․ — բա որ մի մարդու աղջիկը մեռնի լաց չ՞ի լինի։
— Որտեղ որ եղել ա, այնտեղել կգտնվի․ — պատասխանում է Շամն։
Ասում եմ ով ոչխարը դեպի դոսնուն կողմներ է քշել, ըտեղ էլ կարող է Մարուշին տեսնի։ Ամպը եկել կորցրել է ամեն ինչ, ոչ մի բան չի երևում։ Ոչխարը արածում է, կշտանում, մեկ էլ նստում ենք, որ հաց ուտենք, բայց չենք կարողանում․ բերաներովս ոչ մի բան չի գնում, ընկերոջս ասում եմ՝ Դու ոչխարին նայիր ես գնամ Մարաշին փնտրեմ տեսնեմ որտեղա Մարուշը։
Հրացանս վերցնում եմ գնում դեպի Արամազի սարը։ Գնում եմ համեն համյ․ մեկ էլ մի բարակ ձայն եմ լսում ․ գնում եմ այդ նույն քանի կողմը, մեկ էլ տեսնում եմ Մարուշը նստած լալիս է, ու պատասխանում ա ինձ՝ ինչ ա պատահել Շամի հոր եղբայր։
Ես էլ պատասխանում եմ, — Որ տեղ ես դու այ բալա, որ տեղես։ Մարուշը սկսում է լաց լինել նորից․ <<Ես էս քարի տակ եմ չեմ կարողանում դուռս գամ էս քարի տակից>>, վազում մոտենում տեսնում երեխան այն տեղ կուչ եկած ձոռգերը մրսած ոտքերը ուռած։
Նրան վերցնում են թևատակը և դեպի գյուղը գալիս․ գյոըղի ժողովուրդը ուրախանում են Մարուղի մայրն էլ ուրախությունից լաց լաց լինելը հետն են վերցնում գրծաց գուլպա, որը Մարումի մայրն էր գործել, որ չնեղանա, ամբողջը պատմեցի ոնցոր եղել էր։
Ալիսա Փիլոյանի բլոգ 